تصور کنید یه کنسول بازی دارید که انگار یه دوست همیشه همراهه؛ چه وقتی رو مبل لم دادید، چه تو کافه منتظر دوستاتونید یا حتی وسط یه سفر طولانی تو جاده. نینتندو سوییچ یه جورایی جادو می‌کنه و هر جا که باشید، سرگرمی رو میاره دم دستتون. حالا مدل OLED این کنسول پیداش شده و با یه سری تغییرات حسابی داره مورد توجه کاربرا قرار گرفته.

از صفحه‌نمایش درخشان و پرزرق‌وبرقش گرفته تا حافظه بیشتر، داک شیک‌تر و پایه‌ای که بالاخره درست‌حسابی کار می‌کنه، انگار نینتندو خواسته یه نسخه VIP از سوییچ معمولی رو بهمون نشون بده. حالا سؤال اینه: این مدل OLED چه فرقی با سوییچ معمولی داره؟ آیا ارزش داره پول بیشتری بدید یا همون مدل اصلی کارتون رو راه می‌ندازه؟

تو این مقاله با مجله اورجیلند قراره همه تفاوت‌های بین نینتندو سوییچ OLED و مدل معمولی رو موشکافی کنیم. از صفحه‌نمایش و طراحی گرفته تا عملکرد و قیمت، همه‌چیز رو با جزئیات بررسی می‌کنیم تا بتونید تصمیم بگیرید کدوم مدل برای شما بهتره. چه تازه بخواید سوییچ بخرید، چه مدل معمولی داشته باشید و به فکر ارتقا باشید، اینجا اطلاعات دقیق و به‌روزی پیدا می‌کنید. پس بیاید با هم ببینیم این OLED چه حرفایی برای گفتن داره و آیا واقعاً ارزش اون هیاهو رو داره یا نه!

نگاهی کلی به نینتندو سوییچ و مدل OLED

نینتندو سوییچ از همون روزی که تو مارس 2017 پا به بازار گذاشت، یه انقلاب تو دنیای گیم راه انداخت. این کنسول با طراحی هیبریدی خودش، به گیمرها این امکان رو داد که هم تو خونه جلوی تلویزیون بازی کنن، هم تو راه، تو پارک یا حتی تو هواپیما سرگرم باشن. بازی‌های شاهکاری مثل The Legend of Zelda: Breath of the Wildو Super Mario Odyssey باعث شدن سوییچ خیلی زود جای خودش رو تو قلب طرفدارها باز کنه.

تا امروز، این کنسول هنوز هم یکی از پرفروش‌ترین کنسول‌های دنیاست، با میلیون‌ها طرفدار که نمی‌تونن ازش دل بکنن. حالا برسیم به مدل OLED که تو اکتبر 2021 معرفی شد. این مدل انگار یه نسخه ارتقایافته و شیک‌تر از سوییچ معمولیه، ولی نه اینکه کلاً یه کنسول جدید باشه. نینتندو تو این مدل بیشتر رو ظاهر و تجربه کاربری دست گذاشته تا سخت‌افزار. بزرگ‌ترین تغییر، همون‌طور که از اسمش پیداست، صفحه‌نمایش OLED 7 اینچیه که رنگ‌ها رو زنده‌تر و کنتراست رو عمیق‌تر نشون می‌ده.

حافظه داخلی هم از 32 گیگابایت به 64 گیگابایت ارتقا پیدا کرده، که برای کسایی که بازی‌های دیجیتال می‌خرن، یه مزیت حسابی به حساب میاد. داک جدید با پورت LAN داخلی، پایه نگهدارنده عریض‌تر و بلندگوهای بهتر هم از تغییرات دیگه‌ان. اما یه نکته مهم: قلب تپنده کنسول، یعنی پردازنده و رم، همون چیزیه که تو مدل معمولی بود. پس اگه کسی منتظر یه جهش بزرگ تو قدرت سخت‌افزاریه، ممکنه یه کم ناامید بشه.

یه نگاه سریع به تفاوت‌ها بندازیم:

• صفحه‌نمایش: OLED 7 اینچی در برابر LCD 6.2 اینچی

• حافظه: 64 گیگابایت در برابر 32 گیگابایت

• داک: پورت LAN و طراحی بهتر در OLED

• پایه نگهدارنده: عریض و قابل تنظیم در OLED

• عملکرد: بدون تغییر، هر دو مدل قدرت یکسانی دارن

اینکه مدل OLED چقدر می‌تونه تجربه بازی رو بهتر کنه، بستگی به این داره که بیشتر کجا و چطور از سوییچ استفاده می‌شه. اگه بیشتر تو حالت دستی بازی می‌کنید، OLED یه سر و گردن بالاتره. اما اگه همیشه کنسول رو به تلویزیون وصل می‌کنید، شاید تفاوت‌ها انقدر به چشم نیان. تو بخش‌های بعدی، این تفاوت‌ها رو با جزئیات بیشتری زیر ذره‌بین می‌بريم تا ببینیم کدوم مدل بیشتر به کار میاد.

مقایسه دقیق مشخصات نینتندو سوییچ OLED و معمولی

وقتی صحبت از نینتندو سوییچ OLED و مدل معمولی می‌شه، تفاوت‌ها بیشتر تو جزئیات طراحی و تجربه کاربری خودشون رو نشون می‌دن تا سخت‌افزار اصلی. اینجا قراره همه مشخصات رو یکی‌یکی زیر ذره‌بین ببریم تا ببینیم این دو مدل دقیقاً کجاها از هم جدا می‌شن:

• صفحه‌نمایش:
  بزرگ‌ترین تفاوت این دو مدل، صفحه‌نمایششونه. سوییچ OLED یه نمایشگر 7 اینچی OLED داره که رنگ‌ها رو زنده‌تر، مشکی‌ها رو عمیق‌تر و کنتراست رو خیره‌کننده‌تر نشون می‌ده. این در برابر صفحه‌نمایش 6.2 اینچی LCD مدل معمولیه که، خب، معمولیه! صفحه LCD رنگ‌ها رو کمی تخت‌تر نشون می‌ده و تو نور زیاد ممکنه یه کم کم بیاره.
  رزولوشن هر دو مدل 720p تو حالت دستی و 1080p تو حالت داکه، پس از نظر پیکسل‌ها فرقی ندارن. اما اگه قرار باشه تو حالت دستی بازی‌هایی مثل Metroid Dread یا Animal Crossing رو تجربه کنید، OLED انگار یه دنیای دیگه رو پیش چشمتون میاره. یه نکته کوچیک: صفحه OLED حاشیه‌های باریک‌تری داره که باعث می‌شه مدرن‌تر به نظر بیاد. 
• حافظه داخلی:
  سوییچ OLED با 64 گیگابایت حافظه داخلی میاد، دو برابر 32 گیگابایت مدل معمولی. این برای کسایی که بازی‌های دیجیتال می‌خرن یا DLCهای زیادی دارن، یه امتیاز بزرگه. ولی بیایم صادق باشیم، حتی 64 گیگابایت هم خیلی زود پر می‌شه. خوشبختانه هر دو مدل از کارت microSD پشتیبانی می‌کنن، پس می‌تونید حافظه رو تا 2 ترابایت ارتقا بدید. فقط اگه قراره کلی بازی دیجیتال داشته باشید، از همون اول به فکر یه کارت حافظه باشید. 
• داک و اتصالات: یه آپدیت حسابی:
  داک مدل OLED یه سر و گردن بهتر از مدل معمولیه. اول اینکه یه پورت LAN داخلی داره، که برای بازی‌های آنلاین مثل Splatoon 3 یا Mario Kart 8 Deluxe یه اتصال پایدارتر می‌ده. مدل معمولی فقط USB و HDMI داره و اگه بخواید از کابل LAN استفاده کنید، باید آداپتور جدا بخرید. طراحی داک OLED هم شیک‌تره، با روکش براق و لبه‌های گرد. یه نکته جالب: داک OLED با مدل معمولی سازگاره، پس اگه مدل معمولی دارید و فقط داک جدید بخواید، می‌تونید جداگانه بخریدش. 
• پایه نگهدارنده:
  یکی از ایرادهای سوییچ معمولی، پایه نگهدارنده ضعیف و باریکش بود که انگار با یه نسیم می‌افتاد! مدل OLED این مشکل رو حل کرده و یه پایه عریض و قابل تنظیم داره که می‌تونید زاویه‌ش رو به دلخواه تنظیم کنید. این برای بازی تو حالت رومیزی (Tabletop) عالیه، مثلاً وقتی با دوستاتون Super Smash Bros. بازی می‌کنید. پایه جدید محکم‌تره و حس کیفیت بهتری می‌ده.
• عمر باتری:
  هر دو مدل باتری یکسانی دارن (4310 میلی‌آمپرساعت) و بسته به بازی و تنظیمات، بین 4.5 تا 9 ساعت شارژ نگه می‌دارن. مثلاً بازی‌های سنگین مثل Breath of the Wild باتری رو سریع‌تر خالی می‌کنن، در حالی که بازی‌های سبک‌تر مثل Stardew Valley بیشتر دووم میارن. صفحه‌نمایش OLED به‌خاطر فناوری خودش کمی بهینه‌تره، ولی تو عمل تفاوت قابل‌توجهی حس نمی‌شه. شارژر هر دو مدل هم یکسانه و تو حدود 3 ساعت کنسول رو پر می‌کنه.
• وزن و ابعاد:
  سوییچ OLED با 420 گرم (با جوی‌کان‌ها) یه کم سنگین‌تر از مدل معمولی با 398 گرمه. ابعادش هم به‌خاطر صفحه‌نمایش بزرگ‌تر، کمی بیشتره (242 میلی‌متر عرض در برابر 239 میلی‌متر). این تفاوت‌ها تو دست انقدر به چشم نمیان، ولی اگه ساعت‌ها بازی کنید، شاید وزن OLED یه ذره حس بشه. بدنه هر دو مدل پلاستیکیه، ولی کیفیت ساخت OLED به‌خاطر حاشیه‌های باریک‌تر، حس لوکس‌تری داره.

• کیفیت صدا:
  بلندگوهای مدل OLED ارتقا پیدا کردن و صدای شفاف‌تر و بم‌تری دارن. این تو حالت دستی یا رومیزی خیلی به کار میاد، مخصوصاً برای بازی‌هایی که موسیقی متن قوی دارن، مثل Xenoblade Chronicles. مدل معمولی هم صدای بدی نداره، ولی OLED تو این بخش یه کم جلوتره. البته اگه هدفون یا اسپیکر خارجی استفاده می‌کنید، این تفاوت براتون مهم نخواهد بود.

• جوی‌کان‌ها و کنترلرها:
  جوی‌کان‌های هر دو مدل کاملاً یکسانن. همون طراحی، همون رنگ‌ها و همون قابلیت‌ها (مثل HD Rumble و حسگر حرکتی). این یعنی اگه جوی‌کان‌های مدل معمولی رو دارید، می‌تونید راحت رو OLED استفاده‌شون کنید. البته مشکلاتی مثل جوی‌کان دریفت هنوز تو هر دو مدل ممکنه پیش بیاد، که نینتندو قول داده تو سرویس‌های تعمیر رایگان برطرفش کنه.

• عملکرد و سخت‌افزار:
  هر دو مدل از چیپ NVIDIA Tegra X1 استفاده می‌کنن، با 4 گیگابایت رم و رزولوشن یکسان (720p دستی، 1080p داک). این یعنی هیچ تفاوت عملکردی وجود نداره. بازی‌ها رو هر دو کنسول دقیقاً به یه شکل اجرا می‌کنن، بدون افت فریم یا بهبود گرافیکی تو OLED. اگه دنبال 4K یا فریم‌ریت بالاتر بودید، متأسفانه هیچ‌کدوم از این مدل‌ها اینو ندارن. شایعاتی درباره نینتندو سوییچ 2 تو سال 2025 هست، ولی فعلاً این دو مدل سخت‌افزار یکسانی دارن.

این مقایسه نشون می‌ده که مدل OLED بیشتر رو بهبودهای کیفی تمرکز کرده، مثل صفحه‌نمایش و داک، تا یه تغییر بزرگ تو قدرت. تو بخش بعدی، قراره ببینیم این تغییرات چطور رو تجربه بازی تأثیر می‌ذارن و کدوم مدل برای چه سبک بازی‌ای مناسب‌تره.

تجربه کاربری و عملکرد 

حالا که تفاوت‌های سخت‌افزاری نینتندو سوییچ OLED و مدل معمولی رو زیر ذره‌بین بردیم، وقتشه ببینیم این تغییرات تو دنیای واقعی چطور خودشون رو نشون می‌دن. از بازی تو حالت دستی گرفته تا گیم زدن جلوی تلویزیون، اینجا قراره تجربه کاربری این دو مدل رو حسابی بررسی کنیم. همه اطلاعات بر اساس داده‌های معتبر تا آوریل 2025 و بررسی‌های منابع موثق مثل زومیت و وب‌سایت نینتندو جمع‌آوری شده.

• بازی در حالت دستی:
  اگه عادت دارید سوییچ رو تو دستتون بگیرید و ساعت‌ها غرق بازی بشید، مدل OLED یه تجربه کاملاً متفاوت ارائه می‌ده. صفحه‌نمایش 7 اینچی OLED با رنگ‌های غلیظ و مشکی‌های عمیق، بازی‌ها رو زنده‌تر می‌کنه. مثلاً تو The Legend of Zelda: Breath of the Wild، غروب آفتاب یا صحنه‌های تاریک غارها انگار از صفحه می‌زنن بیرون. صفحه بزرگ‌تر و حاشیه‌های باریک‌تر هم باعث می‌شن حس کنید با یه دستگاه مدرن‌تر طرفید.
  تو مقایسه، صفحه LCD مدل معمولی تو محیط‌های پرنور یه کم رنگ می‌بره و کنتراستش به پای OLED نمی‌رسه. این تفاوت تو بازی‌های رنگارنگی مثل Splatoon 3 یا Animal Crossing: New Horizons خیلی به چشم میاد. فقط یه نکته: وزن کمی سنگین‌تر OLED (420 گرم در برابر 398 گرم) ممکنه بعد از چند ساعت بازی حس بشه، ولی انقدر ناچیز که اذیت نمی‌کنه.
• بازی در حالت داک:
  اگه بیشتر سوییچ رو به تلویزیون وصل می‌کنید و تو حالت داک بازی می‌کنید، خبر بد اینه که تقریباً هیچ تفاوتی بین این دو مدل حس نمی‌شه. هر دو کنسول تو حالت داک رزولوشن 1080p دارن و از نظر گرافیک و عملکرد دقیقاً مثل هم عمل می‌کنن. 
  تنها برتری OLED تو این حالت، پورت LAN داکشه که برای بازی‌های آنلاین مثل Mario Kart 8 Deluxe اتصال پایدارتری می‌ده. اگه وای‌فای قوی دارید، شاید این برتری به چشم نیاد. پس اگه 90 درصد مواقع با داک بازی می‌کنید، مدل معمولی همون تجربه رو بهتون می‌ده.
• حالت رومیزی (Tabletop):
  حالت رومیزی، یعنی وقتی کنسول رو روی میز می‌ذارید و با جوی‌کان‌ها یا کنترلر جدا بازی می‌کنید، یه جای دیگه‌ست که OLED خودش رو نشون می‌ده. پایه عریض و قابل تنظیم مدل OLED خیلی محکم‌تر از پایه باریک و ضعیف مدل معمولیه. می‌تونید زاویه صفحه رو راحت تنظیم کنید و بدون نگرانی از افتادن کنسول، با دوستاتون Super Smash Bros. Ultimate بازی کنید. بلندگوهای بهبودیافته OLED هم تو این حالت یه مزیت دیگه‌ان. مثلاً موسیقی متن Xenoblade Chronicles 3 با صدای شفاف‌تر و بم‌تر، حس بهتری می‌ده. مدل معمولی تو این حالت یه کم عقب می‌مونه، چون پایه‌ش شکننده‌ست و بلندگوهاش معمولی‌ترن.
• سازگاری بازی‌ها و لوازم جانبی:
  یه خبر خوب: همه بازی‌ها و لوازم جانبی نینتندو سوییچ، چه برای مدل معمولی چه OLED، کاملاً سازگارن. از جوی‌کان‌ها و Pro Controller گرفته تا کارت‌های microSD و داک‌ها، همه‌چیز بین این دو مدل جابه‌جا می‌شه. حتی اگه مدل معمولی دارید و بخواید داک OLED رو جدا بخرید، کاملاً کار می‌کنه. بازی‌ها هم هیچ فرقی ندارن؛ Metroid Dread، Pokémon Scarlet یا هر عنوان دیگه‌ای رو هر دو مدل با همون کیفیت اجرا می‌کنن. این یعنی اگه بخواید از مدل معمولی به OLED ارتقا بدید، هیچ‌چیز از کتابخونه بازیتون یا تجهیزاتتون هدر نمی‌ره.
• تأثیر بر سبک‌های مختلف بازی:
  تفاوت‌های این دو مدل بسته به سبک بازی هم فرق می‌کنه. اگه طرفدار بازی‌های بصری و داستان‌محور مثل Fire Emblem: Three Houses یا Hollow Knight هستید، صفحه OLED تجربه‌تون رو غنی‌تر می‌کنه، چون جزئیات گرافیکی و رنگ‌ها بهتر به چشم می‌آن. برای بازی‌های آنلاین یا رقابتی مثل Fortnite یا Smash Bros.، پورت LAN داک OLED یه مزیت کوچیکه، ولی تو حالت دستی بازم صفحه OLED برتری داره. اگه هم بازی‌های ساده و پیکسلی مثل Stardew Valley بازی می‌کنید، شاید صفحه LCD مدل معمولی هم کاملاً راضیتون کنه، چون این بازی‌ها به کنتراست بالا نیاز ندارن.

• یه نکته درباره جوی‌کان دریفت:
  هر دو مدل همچنان با مشکل جوی‌کان دریفت دست‌وپنجه نرم می‌کنن، یعنی وقتی آنالوگ استیک‌ها بدون لمس حرکت می‌کنن. نینتندو این مشکل رو تو مدل OLED حل نکرده، ولی برنامه تعمیر رایگانش هنوز پابرجاست. پس اگه این مشکل پیش بیاد، می‌تونید از خدمات نینتندو استفاده کنید. این موضوع تو تجربه کاربری هر دو مدل یکسانه و فرقی بینشون نیست.

مدل OLED برای کسایی که عاشق بازی تو حالت دستی یا رومیزی‌ان، یه ارتقای حسابیه. صفحه‌نمایش خیره‌کننده، پایه محکم و صدای بهتر، تجربه رو یه پله بالاتر می‌بره. ولی اگه بیشتر تو حالت داک بازی می‌کنید، مدل معمولی عملاً همون چیزیه که نیاز دارید، چون تفاوت عملکردی وجود نداره. تو بخش بعدی، قراره درباره قیمت و ارزش خرید این دو مدل حرف بزنیم تا ببینیم کدومشون بیشتر به صرفه‌ست.

قیمت و ارزش خرید 

نینتندو سوییچ OLED و مدل معمولی تفاوت قیمتی مشخصی دارن، ولی آیا این اختلاف ارزشش رو داره؟ اینجا قراره هزینه‌ها رو بررسی کنیم و ببینیم هر مدل برای چه کسایی بیشتر می‌ارزه.

نینتندو سوییچ معمولی با قیمت رسمی 300 دلار تو بازار جهانی عرضه می‌شه. مدل OLED ولی 50 دلار گرون‌تره و با قیمت 350 دلار فروخته می‌شه. تو بازار ایران، با توجه به نوسانات ارز و هزینه‌های گمرک، قیمت‌ها معمولاً بالاترن. تا فروردین 1404، سوییچ معمولی تو ایران حدود 15 تا 20 میلیون تومنه، در حالی که مدل OLED بین 25 تا 30 میلیون تومن قیمت داره (بسته به فروشگاه و موجودی). این اختلاف 3 تا 4 میلیونی تو ایران می‌تونه برای خیلی‌ها تعیین‌کننده باشه، مخصوصاً اگه بودجه محدود باشه.

• ارزش خرید برای کاربران جدید:
  اگه کسی هنوز نینتندو سوییچ نداره و می‌خواد برای اولین بار بخره، مدل OLED معمولاً انتخاب بهتریه. این 50 دلار اضافی یه کنسول شیک‌تر و به‌روزتر بهتون می‌ده که برای سال‌های آینده حس تازگی بیشتری داره. به‌خصوص اگه قراره زیاد تو حالت دستی یا رومیزی بازی کنید، این مدل تجربه جذاب‌تری ارائه می‌ده. برای کسایی که بودجه‌شون محدوده، مدل معمولی هنوز یه گزینه عالیه، چون همون کتابخونه عظیم بازی‌ها و قابلیت‌های اصلی رو داره، فقط با یه سری امکانات کمتر.

• ارزش ارتقا برای دارندگان سوییچ معمولی:
  اگه کسی قبلاً سوییچ معمولی داره، ارتقا به مدل OLED یه کم پیچیده‌تره. این 350 دلار برای یه کنسول جدیده، ولی می‌تونید سوییچ قدیمی‌تون رو بفروشید و بخشی از هزینه رو جبران کنید. حالا سؤال اینه: آیا این هزینه ارزشش رو داره؟ اگه بیشتر با تلویزیون بازی می‌کنید، احتمالاً نه، چون تفاوت‌ها تو این حالت حداقلن. ولی اگه ساعت‌ها تو حالت دستی غرق بازی می‌شید، این ارتقا می‌تونه حسابی حال و هواتون رو عوض کنه.

• مقایسه با رقبا:
  برای یه مقایسه منصفانه، بد نیست یه نگاهی به رقبا بندازیم. مثلاً استیم دک (Steam Deck) با قیمت پایه 400 دلار، سخت‌افزار قوی‌تر و کتابخونه بازی‌های PC رو ارائه می‌ده، ولی طراحی هیبریدی سوییچ و بازی‌های انحصاری نینتندو (مثل Mario و Zelda) هنوز بی‌رقیبن. کنسول‌های دیگه مثل پلی‌استیشن 5 یا ایکس‌باکس سری اس هم تو رده قیمتی بالاترن و بیشتر برای گیمرهای هاردکور مناسبن. سوییچ، چه معمولی چه OLED، برای کسایی که دنبال یه تجربه ساده و قابل‌حملن، هنوز یه انتخاب باحاله.
• تأثیر بودجه و نیازها:انتخاب بین این دو مدل به بودجه و سبک زندگی بستگی داره. اگه بودجه‌تون اجازه می‌ده و دنبال بهترین تجربه ممکنید، OLED یه انتخاب بدون پشیمونیه. اما اگه می‌خواید پول کمتری خرج کنید و همچنان از همون بازی‌های فوق‌العاده لذت ببرید، مدل معمولی چیزی کم نمی‌ذاره. یه نکته دیگه: با شایعات نینتندو سوییچ 2 که قراره اواخر 2025 بیاد، بعضی‌ها ممکنه صبر کنن. ولی اگه الان می‌خواید بازی کنید، نباید منتظر شایعات بمونید.

مدل OLED برای کسایی که می‌خوان یه کنسول جدید و به‌روز داشته باشن، ارزش خرید بالاتری داره، به‌خصوص برای گیمرهای همراه. مدل معمولی ولی برای کسایی که بودجه محدود دارن یا بیشتر با داک بازی می‌کنن، هنوز یه گزینه محشره. تو بخش بعدی، قراره مزایا و معایب هر مدل رو لیست کنیم تا تصمیم‌گیری راحت‌تر بشه.

جمع‌بندی

نینتندو سوییچ، چه مدل معمولی چه OLED، یه کنسول باحاله که می‌تونه هر گیمری رو ساعت‌ها سرگرم کنه. مدل OLED با یه سری آپدیت‌های جذاب، مثل طراحی شیک‌تر و ویژگی‌های کاربردی‌تر، یه قدم رو به جلو برداشته، ولی مدل معمولی هم هنوز حسابی پرقدرته و چیزی از لذت بازی کم نمی‌ذاره. تفاوت‌های این دو تا بیشتر تو جزئیاته و بستگی داره هر کس چطور و کجا بخواد بازی کنه.

برای کسایی که تازه می‌خوان سوییچ بخرن، مدل OLED یه انتخاب آینده‌نگرانه‌ست که حس پریمیوم و کیفیت بهتری می‌ده. اما اگه بودجه حرف اول رو می‌زنه، مدل معمولی همون تجربه ناب نینتندو رو با قیمت کمتر ارائه می‌کنه. اونایی که سوییچ معمولی دارن، فقط اگه عاشق بازی تو حالت دستی یا رومیزی‌ان، ممکنه وسوسه بشن که ارتقا بدن. شایعات نینتندو سوییچ 2 هم که داره داغ‌تر می‌شه، ولی تا وقتی خبری رسمی نیست، این دو مدل هنوز پادشاهن.

در نهایت، انتخاب بین این دو به سبک بازی و جیب بستگی داره. هر کدوم رو انتخاب کنید، یه دنیا بازی‌های معرکه منتظر شماست. ممنون که تا انتها با مجله اورجیلند همراه بودید!